Net zoals elk jaar schrijf ik ook dit jaar een bericht over de verjaardag van onze carrousel. Op 29 januari 2014 molken we er voor het eerst. Zelfs al kunnen we de melkcarrousel na 8 jaar niet meer nieuw noemen, ik heb altijd wel iets nieuws te vertellen erover! Zo vertel ik vandaag over onze witte kat, ons Witje, die de laatste 3 of 4 jaren bijna altijd bij ons was tijdens het melken. Dit bericht wordt een ode aan haar, want vorige week is ze gestorven. Het is nu wennen om haar niet meer bij ons te hebben op de boerderij. Zelfs al ben ik geen kattenmens en waren de honden degenen waar ik wel veel over vertelde of foto’s van postte. In 5 jaar melken met onze carrousel toonde ik hoe de honden in de carrousel altijd bij ons waren. Dit is altijd tijdens de avondmelkbeurt, want ’s ochtends slapen onze hondjes nog bij de kalfjes. Onze witte kat kwam wanneer ze wilde, en dat was heel vaak het geval, zowel ’s ochtends als ’s avonds. Verder in dit bericht meer foto’s van deze échte boerderijkat, ons Witje.

Over het melken in onze carrousel wil ik eerst nog kwijt… Wil je terugkijken naar de eerste keer dat we molken in onze carrousel? Dat kan via de video die ik op z’n derde verjaardag postte: Drie jaar geleden: eerste keer carrouselmelken. Intussen dus acht jaar geleden! Wil je foto’s zien van die eerste keer? Ik toonde er in Gelukkige 1e verjaardag, carrousel! en Onze carrousel is twee jaar! Ik maakte in 2017 ook een filmpje van zo’n 3 minuten van het melken van begin tot einde: Melken met een carrousel (31 mei en 3 juni 2017).

Om alle verjaardagen toch nog eens in de kijker te zetten… In Al vier jaar melken we draaiend! gaf ik enkele cijfers over het melken en een overzicht van de vorige verjaardagen. In 6 jaar een topteam in onze carrousel toonde ik een foto van m’n mama Veerle en ik. Vorig jaar postte ik op Facebook eveneens een selfie van ons twee – die ik hier nog eens mee geef. Vorig jaar schreef ik over de ongelukkigste tijden: Happy 7 carousel years, most of the time.

Tijd voor de ode aan onze witte kat… Ons Witje kwam zo’n 3 of 4 jaar geleden in ons leven. Een jong van een wilde, witte kat. Witje had blauwe ogen en was doof – en dat heeft effectief met elkaar te maken, al weet ik de wetenschappelijke uitleg ook niet correct. Doordat ze doof was, was ze ook helemaal niet zo bang. Ze is de enige kat die in onze carrousel kwam – andere katten lopen weg door het geluid. Maar Witje, neen, zij was niet bang, ook niet van de tong of de poten van de koeien. Witje was er tijdens het melken heel vaak bij. Ze kwam ’s ochtends eerst melk drinken, al moest ze soms wel wachten, en daarna zat ze op “haar muren” te rusten of op de uitkijk.

Op Facebook postte ik in januari 2020 een video van ons Witje die aan de ingang van onze carrousel zat. Ze kon daar heel geïnteresseerd zitten volgen. Maar ze zat vooral op de muren, zoals op de eerste foto hierboven. Nu blijft het hier leeg en stil…

https://www.facebook.com/deavonturenvaneenboerenmeid/videos/475679416428497

Wanneer we niet aan het melken waren, was ze elders in de stal of op de boerderij terug te vinden. Doordat ze doof was, ging ze niet verder dan ons hof. Het verste dat ik ze zag, was op de pakken gras naast de stal. Ik postte eerder ook een toffe video van Witje in de koestal en deel hier nu nog heel wat mooie foto’s, als herinnering aan haar.

https://www.facebook.com/deavonturenvaneenboerenmeid/videos/887604768314295

Op die witte pakken gras was ze moeilijk terug te vinden. Zie jij ze? In het midden van de foto ongeveer. Ze zat vaak in de hoogte, heel vaak op de strozolders, of zoals op de foto links hierboven. Ze moest eigenlijk hoog blijven voor de honden, want die hadden het niet voor haar. Onze honden kennen vooral de tamme katten van m’n zus Sofie. Maar onze wilde katten, al zijn het er niet veel meer, daar zijn ze niet gek op. Dat is zelfs nog licht uitgedrukt… Ze zitten eigenlijk achter de katten. De katten weten dat, dus houden ze zich hoog of ver. Als wij onze honden zien achter een kat zitten, roepen we uiteraard dat ze niet mogen. Maar we zien niet alles. Zo gebeurde het afgelopen zaterdag. Onze honden hadden ons Witje, die al extra moest opletten omdat ze doof was, beet, letterlijk. Hoe het juist gebeurd is, weet ik ook niet, maar de balans was wel triest… Kat Witje was overleden. Ik ben echt boos geweest op onze honden en heb ook een traantje moeten laten voor ons Witje. Het is nu echt wennen zonder haar op de boerderij. Een kat als Witje zullen we niet meer hebben. Alleen de herinneringen blijven nu bestaan.