Begin deze week hebben we perspulp ingekuild. Dit voeder voor koeien is een restproduct uit de verwerking van suikerbieten naar suiker. Wanneer onze voederbieten allemaal zijn opgegeten – ergens in april of mei – schakelen we over op perspulp. Deze pulp wordt met grote vrachtwagens geleverd. Met de verreiker verscheppen we dan een deel zodat het een mooie kuil wordt, die ook goed wordt vast gereden met de tractor. Dit is nodig om de lucht er zo veel mogelijk uit te krijgen, voor een optimale bewaring. Het inkuilen verloopt dus ongeveer hetzelfde als bij gras en maïs. Ook het afdekken van de kuil gebeurt op dezelfde manier: eerst plastieken en netten er op, daarna banden en zandzakken om alles vast te leggen.

Dit jaar nam ik geen foto’s maar van twee jaar terug kan ik er wel tonen. Het was een koude ochtend, op 14 januari 2018. Omdat deze perspulp warm is bij levering, zorgde dat voor stomende plaatjes.

De levering van perspulp doet me eigenlijk altijd terug denken aan oma en opa Maarke. De ouders van m’n vader woonden in Maarke – in een doodlopend straatje op de top van de Eikenberg – waar wij nog tot 2000 hebben gewoond. Ik besef nu trouwens dat ik eigenlijk nog nooit getoond heb hoe onze boerderij er toen uit zag. Ik vertelde wel over de evolutie van onze boerderij in Over m’n boerderij, maar foto’s van de bindstal zal ik nog eens moeten delen! Ik heb wel al over geweldige herinneringen aan onze jeugd daar geschreven: Van kleins af aan, Ons bos en Dora, onze allereerste hond tonen de meest schattige foto’s van mij en m’n drie zussen. Afgelopen zomer deden we een foto van meer dan twintig jaar oud eens na, te bewonderen in Van zusjes naar zussen. Memories that will last forever!

Maar hoe doet perspulp me nu aan oma en opa Maarke denken? Toen we ja-ren geleden hier perspulp inkuilden, kwamen zij helpen. Ik nam toen ook al veel foto’s en kon hen zo samen met Valerie op beeld vastleggen. Een geweldige foto, vanop 30 oktober 2007, die ik graag met jullie deel.

Ze staan er op zoals ze waren, klein maar o zo fijn! Oma was mijn meter. Van haar moesten we veel te vroeg afscheid nemen. Op zondagavond 3 februari 2008, compleet onverwachts, besloot haar hart te stoppen met kloppen. We waren nog tieners, ik was er 16, helemaal niet klaar om oma af te geven. Het kwam hard aan, zeker ook voor opa. Hij stierf uiteindelijk 5 jaar later, eind januari 2013. In datzelfde jaar, in juli, moesten we ook vaarwel zeggen tegen onze andere opa, mijn peter. Op onze boerderij van vandaag, boerden deze opa en oma vanaf begin jaren 70. Met ook de bouw van onze melkveestal in 2013, werd het een heel bewogen jaar.

Hieronder nog enkele foto’s van de perspulp die in oktober 2007 werd geleverd. Onze verreiker was toen nog nieuw. Intussen zit hij al ver boven de 10 000 uren, wat een kanjer!