Wat er tegenwoordig allemaal in de wereld gebeurt, blijft ons verbazen. We willen ons allemaal veilig blijven voelen, maar toch zijn er momenten waarop we denken “wat als er hier iets gebeurt” en plaatsen waarbij we zeggen “daar durf ik niet meer komen”. Daarom blijft het belangrijk een goeie thuis te hebben, een plaats waar je je veilig voelt, mensen waarbij je je goed voelt. Onze boerderij is altijd al een plaats geweest waar ik me helemaal veilig voel. Ook in onze kindertijd, op de boerderij in Maarke. Daar hadden we ook een bos, ons bos, het bos van opa.

In de zomer vertoefden we daar hele dagen, veilig en zorgeloos. Het bos bestond uit twee delen, gescheiden door een klein riviertje. Aan een boom langs het water, hing een touw, waarmee we ons dan net als Tarzan over het beekje slingerden. Aan beide zijden hadden we een kamp gebouwd, zo echt met hout, maar ook met een zeil die ons tegen eventuele regen beschermde. Je kon trouwens goed onze paadjes zien waarlangs we altijd naar onze kampen liepen. Voor we vertrokken thuis, maakten we soms fruitpap, of stalen we een Palm uit de kelder. Wat een mooie, leuke herinneringen. De foto’s dateren van de zomer 1999.