M’n zus Stefanie en ik gingen in september 2018 voor negen dagen naar Andalusië. We beleefden daar onvergetelijke avonturen! Over de befaamde El Caminito del Rey vertelde en toonde ik al foto’s, vol bewondering. Op diezelfde dag, 18 september 2018, gingen we eerst wandelen in Alora. We beklommen er de Monte Hacho – en alhoewel hij “maar” 559 meter hoog is, zijn we er toch heel trots op!

Voor ik begin te vertellen over ons avontuur, toon ik eerst waar Alora zich bevindt op een kaartje van Andalusië, het zuiden van Spanje.

Alora is niet zo gekend, terwijl het eigenlijk echt de moeite is! Het is een typisch pueblo blanco: een wit dorpje. Allemaal witte huisjes dicht op elkaar, met kleine straatjes die op en af gaan, versierd met kleurrijke bloempotten… Hieronder toon ik enkele prachtige foto’s van het gezellige dorpje, met toch wel zo’n 13 500 inwoners. Ook een foto vanuit het vliegtuig bij onze aankomst, toen was het wel bewolkt. Wij ontdekten Alora door er beelden van te zien in de Vuelta, de Ronde van Spanje. De helikopter filmde de Monte Hacho met het witte kruis, waarachter opeens het prachtige witte dorpje tevoorschijn kwam… Daar wouden wij geweest zijn, die berg wouden wij beklommen hebben, aan dat kruis wouden wij gestaan hebben! En zo geschiedde…

Een paar dagen eerder, op 14 september, probeerden we al eens om de Monte Hacho te beklimmen. We gingen er recht op af. Maar mochten uiteindelijk rechtsomkeer maken. Ik vertelde er het volgende over in Andalusië op negen dagen.

Vol goede moed vertrokken we op onze derde dag naar Alora, zo’n 40 km ten westen van Malaga en makkelijk te bereiken met de Cercanias trein. Daar aangekomen bleek het al een helse tocht om het dorpje te doorkruisen: zo’n steile baantjes! Uiteindelijk vonden we redelijk snel de berg, het kruis stond daar al te blinken. We gingen recht op ons doel af… Maar dat bleek toch iets te hoog gegrepen! We moesten van de ene rots naar de andere stappen, nogal steil, ons goed vasthouden, met de gapende afgrond achter ons…

Onze benen begonnen toch wat te bibberen want dit was echt klimmen, en zo ervaren zijn we nu ook weer niet. Het was al bewolkt maar opeens begon het te donderen… Het is toch niet waar zeker?! Een onweersbui in aantocht! We besloten dat het té gevaarlijk werd en keerden terug, terwijl we almaar natter en natter werden… Doorweekt namen we ietwat ontgoocheld de trein terug naar Malaga. Daar was het droog en konden we de namiddag doorbrengen aan het strand.

Op 18 september probeerden we het dan opnieuw…

Na de prachtige wandeling van de dag voordien konden we ons niet inhouden om Alora nog een kans te geven. Er moest toch een gemakkelijkere weg zijn naar het witte kruis op de Monte Hacho? We vroegen in het toerismekantoor om hulp en konden dan de goede weg nemen: iets langer maar geleidelijker omhoog, op begaanbare paden. We kwamen uiteindelijk van achter het kruis omhoog, en moesten op het einde zelfs nog wat afdalen. Maar wat was onze ontlading groot, we hadden het gehaald! Trots waren we toch wel, al gaat het maar om een berg van 559 meter hoog – maar de hitte van om en bij de 30 °C maakte het zeker zwaar!

Ik heb misschien al genoeg verteld toen, ik hoef er nu eigenlijk niet veel meer aan toe te voegen. Alleen toon ik wel graag meer foto’s! We namen een langere weg en zagen dus ook heel wat meer. Het was rustig wandelen want niemand leek zich hieraan te wagen. We genoten enorm van de uitzichten, zelfs al waren we compleet doorweekt van het zweet – eens niet door de regen! – toen we boven kwamen – we raakten boven!