25 jaar. Zo lang leef ik vandaag. Ongelooflijk bijna, maar toch is het zo. Ik zat te denken aan al m’n afgelopen verjaardagen, dat ik me er eigenlijk niet veel herinner… Maar dan kwamen er toch een paar terug. Vorig jaar schreef ik een week ervoor een blogbericht over m’n bestie en ik die bijna samen verjaren. Op m’n verjaardag zelf gaf ik een rondleiding op onze boerderij aan Dorien Colman, die werkt voor Landbouwleven. Praten over m’n passie, eigenlijk fantastisch op m’n verjaardag. Het werd een mooi artikel, dat ik eerder trots postte op m’n blog. Vandaag zal ik, denk ik, later herinneren als de verjaardag waarop ik blogde. Met m’n kleine nichtjes rond me heen, die op weekend zijn. Geen wilde feestjes, maar gezellig omringd zijn door de mensen van wie ik het meeste houd… Ik ben gelukkig jarig.

Er zijn wel nog een paar verjaardagen die ik me herinner. Zo weet ik ook dat we al een keer op m’n verjaardag maïs gehakseld hebben. Het is dan wel werken, maar dat is het eigenlijk altijd, want vandaag bijvoorbeeld twee kalvingen gehad – en straks kan er nog eentje bij komen! In het jaar van m’n 18^e verjaardag had ik een groot feest, samen met m’n papa, want hij verjaart de 26^e september.

Ik herinner me mijn geboorte niet, wie wel, maar ik heb er wel schattige foto’s van gezien. Ik was baby van de week, heeft mama me ooit verteld. Die foto wil ik jullie tonen. Jonge, fiere mama en papa met kleine Julie in hun armen. 25 jaar geleden.

M’n geboortekaartje wil ik ook delen, gewoon om even stil te staan bij het feit dat er op 25 jaar echt veel kan veranderen. Ik woon dan nog wel thuis, maar het is ook m’n thuis, m’n werk… Maar het is niet meer de thuis van op het geboortekaartje. We wonen wel nog in Maarkedal, maar nu op de Zottegemstraat, sinds 2000. De volledige evolutie van ons bedrijf kunnen jullie lezen bij Over m’n boerderij. Sofie is niet m’n enige zus gebleven, Valerie en Stefanie kwamen er nog bij. We hebben onze verschillen, maar ook onze gelijkenissen, bijvoorbeeld onze passie voor de landbouw. Maar je hebt komen en je hebt gaan. Van m’n meter Emilienne heb ik al in 2008 moeten afscheid nemen. Onverwachts, een hartaderbreuk, maar zonder een lange strijd tegen de tijd. Haar man, opa Julien, ging van ons heen in januari van 2013. M’n peter Nestor is ook drie jaar geleden overleden, in juli van 2013. Hij takelde jaar na jaar af aan Parkinson. Ook veel te vroeg, maar hij was moe. We kunnen alleen maar hopen lang gezond te mogen blijven. Oma Irma of oma Schorisse is m’n enige grootouder die ik nog heb, en de tijd met haar koesteren we!

Het is en blijft uiteindelijk de belangrijkste wens elk jaar: een gezond en gelukkig jaar!

UPDATE: In september 2020 schreef ik het bericht Oma Schorisse is 81 jaar.