M’n eerste dagboek van 2024, dat verscheen in Boer&Tuinder op 4 januari, ging volledig over het boerenleven. Je kan het teruglezen op m’n blog onder de titel Naar een beter boerenjaar. Op 4 april verscheen m’n volgende dagboek. Dit keer vooral over m’n familie, want er gebeurde heel wat en dus stond alles vooral in het teken van familie. Op de boerderij blijft het werk natuurlijk verder gaan, maar daar liep het gelukkig wel goed.

Na m’n eerste dagboek op 4 januari was het even wachten op m’n tweede. Er zijn intussen al drie maanden gepasseerd van 2024. Een kwart van het jaar, waarop al heel wat gebeurd is in onze familie. De feestdagen waren heel warm, gezellig en liefdevol. Met beide kanten van de familie, m’n vaders en moeders kant. Zelf heb ik nog geen andere kant, maar eenzaam voel ik me daarom zeker niet. Ik heb enorm genoten van de familiefeesten en dat had ik echt nodig, na de drukke en moeilijke maanden op de boerderij in het najaar van 2023. Toen hadden we redelijk wat sterfgevallen bij onze koeien, maar intussen draait alles weer goed. In onze familie ging het dan weer minder goed.

Op 7 januari waren we met de dichte familie bij oma Irma, de enige grootouder die ik nog heb, op bezoek. Gewoon gezellig bijpraten met een koffie en een koekje op zondagnamiddag, zoals we zo veel deden. Met de kleinkinderen waren we gezelschapsspellen aan het spelen, zelfs late twintigers en prille dertigers vinden dat nog eens geestig! Het zou daar zo’n laatste zondag met z’n allen samen zijn. Op 9 januari is oma thuis gevallen. Ze heeft een hele nacht op de grond gelegen voor de thuisverpleegkundige haar gevonden heeft. Oma was verward en klaagde over pijn aan haar rug en heup. Na één week in het ziekenhuis kon ze uiteindelijk aan haar heup geopereerd worden. Maar de revalidatie duurde nog weken langer en duurt nog steeds verder. Door haar mindere toestand, zowel fysiek als mentaal, kon ze jammer genoeg niet meer naar haar thuis in Schorisse terugkeren. Ze is na twee maanden ziekenhuis overgeplaatst naar het rusthuis. Daar maken we van haar kamer nu een warme en liefdevolle thuis, waar ze de beste zorgen krijgt. Het is misschien niet hoe zij of wij het altijd gewild hadden, maar het is nu de beste keuze. Na oma en mama ben ik de derde generatie boerin op de boerderij hier in Schorisse. Het zijn beiden zo’n sterke vrouwen waar ik enorm naar op kijk.

Eind januari vierden we feest in onze carrousel. Het was zijn 10e verjaardag! Bijna niet te geloven dat we er al zo lang melken. Mama Veerle en ik zijn er al 10 jaar een geweldig team. Papa Herman komt niet vaak in de carrousel maar helpt in de wintermaanden wel met het verzamelen van de koeien en het reinigen van de ligboxen. We dronken er een glaasje champagne om het te vieren.

Op 10 februari was het dan feest bij m’n tante Cindy (schoonzus van m’n papa) want ze werd 44 jaar. We lachten, aten tapas en dronken enkele glaasjes cava. We dansten, grapten en zongen. Het was echt een heel leutig feestje! Op terugweg naar huis, rond middernacht, kreeg m’n mama telefoon. Nonkel Dimitri had zichzelf om het leven gebracht. Nog nooit lagen vreugde en verdriet zo dicht bij elkaar. We reden meteen naar daar, vol ongeloof en verbijstering. Eenmaal de straat in, maar twee straten van onze boerderij, kwamen we de blauwe flikkerlichten tegemoet. We vingen m’n nichten en tante (zus van m’n mama) op. Voor nonkel kon geen hulp meer baten. Daar sta je dan, aan de grond genageld. Er viel niet veel te zeggen. Ongeloof, verbijstering, verdriet, stilte. Er zijn, gewoon zijn, voor hen was het enige dat we konden doen.

Nonkel Dimitri was slechts 52 jaar. Hij werkte in de bouw, bij firma Eeckhaut, en was er bij alle bouwwerken op onze boerderij bij geweest. Onze oprit, onze jongveestal, onze sleufsilo, onze melkveestal… Alle grond- en betonwerken waren mede werk van zijn handen. Op de boerderij kwam hij vroeger ook af en toe helpen en nu reed hij in z’n vrije tijd bij een loonwerker. Hij had zo veel om voor te leven, z’n eerste kleinkind onderweg, en toch was het blijkbaar op. Het is niet te begrijpen. Met de familie hebben we er al veel over gepraat, wat goed is want praten helpt, maar we moeten ons er bij neerleggen dat we het nooit helemaal zullen weten. Hij heeft een mooie afscheidsdienst gekregen, bijgewoond door honderden mensen. We zullen hem altijd blijven herinneren.