Half januari verscheen m’n eerste dagboek van dit jaar in Boer&Tuinder. Ik postte die en vertelde erover in De kracht van een familiebedrijf. Op 31 maart 2022 verscheen m’n nieuwe dagboek, over oorlog, voedselzekerheid en het stikstofakkoord.

Wat altijd ver weg was, is sinds enkele weken heel dichtbij: er is oorlog in Oekraïne. Dit land, dat 20 keer zo groot is als België, is in vogelvlucht slechts 2000 km van hier (tot hoofdstad Kiev, de dichtstbijzijnde grens ligt op slechts 1500 km). Dat is maar even ver als het zuiden van Spanje, waar vele Belgen jaarlijks op vakantie gaan. Oekraïne is gekend als de graanschuur van Europa. Rusland, dat 560 keer (!) zo groot is als België, exporteert heel veel naar Europese landen. Niet alleen voeding maar bijvoorbeeld ook meststoffen, wat nu door de oorlog niet meer of minder gebeurt. De gevolgen van de oorlog zullen dus hoogstwaarschijnlijk nog veel groter worden. Er wordt gewaarschuwd voor wereldwijde voedselschaarste. In Duitsland zijn er intussen maatregelen genomen: daar mag braakliggend land en ecologisch aandachtsgebied nu toch bebouwd worden met gewassen.

Op de dag dat de oorlog begon in Oekraïne, maakte de Vlaamse overheid hier hun stikstofakkoord bekend. 40 rode bedrijven moeten ten laatste in 2025 hun activiteiten stoppen, heel wat andere bedrijven worden limieten opgelegd. Er komt zogezegd te veel stikstof van deze bedrijven in nabijgelegen bossen en natuur terecht – desondanks vele maatregelen die al door landbouwbedrijven worden genomen. Dat industrie en transport hier ook veel stikstof doen neerslaan, wordt dood gezwegen. Het Saharastof onlangs toont nochtans heel mooi aan dat stof zich via de lucht heel ver kan verplaatsen.

Stikstof of niet, deze boeren moeten verdwijnen omdat er bomen in de plaats moeten komen. Bomen op vruchtbare gronden. Tot op de dag van vandaag heeft onze overheid nog niets gecommuniceerd omtrent andere maatregelen omdat er nu oorlog is en de voedselzekerheid in gedrang komt. Eigenlijk zou er geen oorlog moeten zijn om onze overheid te doen inzien dat wij, Vlaamse boeren, de wereld mee kunnen voeden. Maar nu die oorlog er is, kunnen ze er toch niet meer omheen? Laat ons de wereld voeden.

Wij hebben hier in België alles mee om aan landbouw te doen… De omstandigheden én de kennis. Niet in alle landen kunnen vruchten geteeld en dieren opgekweekt worden, maar hier is het klimaat ideaal en we hebben ook zo’n goeie vruchtbare gronden. Gronden die ons en onze dieren van voeder kunnen voorzien én dus veel meer nut hebben dan wanneer we er bomen zouden planten. Wij beschikken daarnaast over heel wat kennis en kunde om onze gronden en onze veestapel optimaal te benutten en te fokken. De opbrengsten die wij halen per hectare of per dier, doen ons niet veel landen na. Maar het is niet alleen kwantiteit, ook de kwaliteit is hier top. Daarbovenop wordt melk en vlees hier geproduceerd op een klimaatvriendelijkere manier dan in heel wat andere landen. Daar schreef ik eerder al over, met cijfers (ook van ons bedrijf) die dat duidelijk bewezen.

We produceren meer dan alleen voor België, maar is dat dan werkelijk zo erg? Met de manier waarop we het kunnen en doen, dan zouden we toch trots moeten zijn. De boeren zijn trots – ik ben trots – maar mogen dat precies niet meer zijn. Onze overheid is verre van trots op ons, want anders zouden ze moeite doen om ons te behouden, om ons te steunen. Ze zouden reclame moeten maken over onze geweldige boeren en hun fantastisch voedsel dat ze voor België en voor de wereld produceren. Ze zouden mee moeten zoeken naar andere, betere en slimmere oplossingen, als die werkelijk nodig zijn. Ze zouden nu moeten inzien dat onze boeren hier, in tijden van oorlog, nog een groter verschil kunnen maken. Maar het is stil. Heel stil. Op wat wachten ze?

Wij voeden de wereld, of we zouden de wereld kunnen voeden. Laat ons dan de wereld voeden. Het is broodnodig.