In m’n vorige dagboek voor Boer&Tuinder vertelde ik al dat Becky was ziek geworden, dat kunnen jullie lezen in Papflesjes geven. Nu schreef ik een update, dat verscheen op 16 november 2023. Het was wel een jammere update, met nog heel wat andere miserie.
In m’n vorige dagboek, dat half september verscheen, had ik het over m’n favoriete koe Becky. Ze had toen net voor de tiende keer gekalfd, van het prachtige vaarsje Beverley, maar werd 4 dagen later zwaar ziek. Het was bang afwachten welke kant het zou uit gaan. Ik had zo graag gehad nu te kunnen vertellen dat ze er weer door is, dat ze weer de oude is… Maar het heeft niet mogen zijn. Op 5 oktober hebben we afscheid genomen van onze geliefde Becky. Bij mij was dat met meer dan één traan. Niet iedereen snapt dat, en ik besef ook wel dat het “maar een koe” is, maar toch deed het pijn. Becky was 12 jaar op onze boerderij, dat is uniek voor onze boerderij, maar ook op andere melkveebedrijven lopen er niet veel koeien van die leeftijd rond. Becky was er al nog voor ik dag in, dag uit op de boerderij begon te werken – ik studeerde af in 2012. Ik ken als het ware de boerderij niet zonder haar. Het is dus zeker wennen. Met 115 000 liter melk op haar hele leven, is zij ook recordhouder op ons bedrijf, en ik weet nu al dat dat nog even zo zal blijven.
Becky was dit jaar ook al de 13e koe die dit jaar overleed, en in de afgelopen weken kwamen er daar nog 4 bij. Als we op 10 maand tijd 17 koeien verliezen, dan gaat het niet goed op de boerderij. Het is niet dat we met een bepaalde ziekte sukkelen, want het waren verschillende gevallen: 3 stierven er op de weide met onbekende reden, één had een bloedvergiftiging, een andere ging in shock na het opblijven van een dood kalf, een maagbloeding, een acute kalfziekte… Het grootste probleem hebben we misschien nog met de dikke hakken. We hebben 3 koeien moeten laten euthanaseren omdat ze gewoon niet meer recht konden van een dikke hak. Ze waren met 2 of 3 verschillende antibiotica’s behandeld, maar als de behandeling niet aanslaat, dan genezen ze niet. Al deze sterftes zorgen voor veel zorgen en twijfels. Zorgen want het zijn er al zo veel, en het jaar is nog niet eens om. De vorige jaren hadden we slechts 7 of 8 koeien die stierven. Twijfels want je vraagt je af of je iets verkeerd doet, waar het beter kan… Veel vragen, maar antwoorden hebben we niet altijd. Heel frustrerend. En toch moet je elke dag de stal weer in, nu regelmatig met een klein en bang hart van “wat gaat het vandaag weer zijn”. Gelukkig werken we met 3 op de boerderij: m’n vader Herman, m’n moeder Veerle en ik. De een moet de ander eens helpen, eens oppeppen… Samen sterk is het echt wel. Al is dat wel eens met discussies en ruzies ook. We liepen ook al op de tippen van onze tenen omdat het al zo’n drukke periode was met kalvingen, en als er dan nog vanalles verkeerd gaat, dan is het soms te veel. Er is ook weinig tijd om te rusten of de gedachten eens te verzetten in zo’n drukke periode. Terwijl dat echt wel nodig is. Gelukkig doet een avond bezoek van familie of een halve dag er op uit met m’n beste vriendin me dan heel erg goed.
De verandering van de seizoenen en de blijvende regen momenteel doen ook het gemoed geen goed. Wind en regen zorgen ook altijd voor extra werk. Het is weer wennen. Onze maïs is gelukkig wel in goede omstandigheden gehakseld, eens in zomerweer op 16 september en eens tussen de buien door op 15 en 16 oktober. Er bleven wel enkele hectaren staan, die nu in moeilijkere omstandigheden al deels gedorsen zijn. Het jongvee hebben we intussen reeds allemaal van de weides naar de stal gehaald. Zo begint er toch redelijk wat werk te korten. Al stopt het nooit op de boerderij. Boeren is hard werken, en dan wordt het ons op zo veel vlakken nog harder gemaakt.
De avonturen van een boerenmeid 