M’n derde dagboek van 2025 verscheen op 11 september in Boer&Tuinder. Ik schreef het eind augustus en vertelde over wat er in de zomer allemaal gebeurde. Het is het vervolg op Feels like summer dat eind juni werd gepubliceerd. Het werd een zomer met heel wat gebeurtenissen, waar vreugde en verdriet, waar leven en dood, echt heel dicht bij elkaar lagen. Ik sluit dan ook af met de zin: “Leef alsof het je laatste dag is.”
Het is donderdag 28 augustus en we beginnen ons al klaar te maken om de eerste maïs te hakselen. Maandag is het zover! De maïs is snel veranderd de laatste weken, door het warme en droge weer. Drie jaar geleden was het ook een vroeg jaar, toen hakselden we reeds op 26 augustus. Vorig jaar was het dan weer helemaal anders: door het extreem natte voorjaar werd de maïs maar laat gezaaid en uiteindelijk maar eind oktober gehakseld. Boeren en het weer, het blijft telkens voor variatie en uitdagingen zorgen.
De vakantiemaanden zijn nu echt gepasseerd. De dagen zijn al een heel stuk korter. Maar wat heb ik genoten van deze zomer. In m’n vorige dagboek vertelde ik kort welke leuke vooruitzichten ik had. Nu zijn het geen plannen meer maar werden het avonturen die ik kan navertellen. Het eerste weekend van juli was ik er drie dagen op uit met m’n nichten Tessa en Yara. We zongen en dansten eerst een dag op het Summer love festival op het strand van Oostende. De dag nadien wandelden we van Oostende naar De Panne. Een tocht van 30 km, soms op de dijk, soms in het zand. Het was wel pittig, omdat we niet echt getraind hadden, maar vooral omdat we het weer niet mee hadden. Heel de zomer was het mooi weer, enkel dat weekend regende het tientallen liters. Maar we wilden niet opgeven. Zeker Yara niet, want hun opa Chris en oma Marleen hadden gezegd dat ze het niet zou aankunnen. Waardoor zij net nog minder van opgeven wilde weten. Ze zette door en ze verdient zeker een medaille! ’s Avonds lekker op restaurant en dan rusten in een erg mooi hotel. Dat is vakantie! Voor onze laatste dag, op maandag, stapten we nog een 20 km verder, Frankrijk binnen, richting Dunkerque. Daar kwam die dag de derde rit aan van de bekendste koers ter wereld: de Tour de France. In april gingen we met z’n drie nog naar de aankomst van de Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde. Maar amai, dat is niets in vergelijking met de mensenmassa die we in Dunkerque zagen. We stonden uiteindelijk op 75 meter van de finish, op de zesde rij. Ik zette Tessa in m’n nek en zo kon zij de aankomst nog goed zien. We hebben allesinds goed gesupporterd want Tim Merlier won de tumultueuze etappe! Wat een avontuur!
Naast die driedaagse genoot ik ook van enkele halve dagen er op uit. Na jaren erover te praten, kwam het er dit jaar van om op de nationale feestdag de koninklijke familie de hand te schudden en naar de atletiek te gaan kijken op de Memorial Van Damme. Dat eerste avontuur op 21 juli beleefde ik met Matthias. Hij zakt elk jaar af naar de Kathedraal van Sint-Michiel en Sint-Goedele in Brussel. Want na het Te Deum komt de Koning en zijn gezin buiten de menigte groeten en de hand schudden. Een heel prachtige traditie om hun nationale feestdag met te beginnen. Daarna volgden nog heel wat festiviteiten. Wij bezochten enkel nog eens de kathedraal en lieten de defilé voor een volgende keer. Op 22 augustus ging ik met Angela naar de Memorial Van Damme, de grootste atletiekwedstrijd van ons land. Het Koning Boudewijnstadion is op zich al indrukwekkend, maar dan met al die atletiektoppers in actie nog veel meer. We wisten niet waar eerst gekeken!
Vakantie en uitstappen, het heeft m’n hart gevuld, maar het mooiste van al heb ik nog niet verteld. Ik werd op 29 juni meter van Vince! M’n zus Stefanie en schoonbroer Jeffrey werden voor het eerst mama en papa van dit prachtige zoontje. Wat is het geweldig om zo’n klein wondertje erbij te hebben in de familie. Op 15 augustus werd ik dan weer tante van Cilou! M’n zus Sofie en haar vriend Matthias werden voor het eerst ouders van deze kleine dochter. Ze kwam 5 weken te vroeg en is nog heel klein, maar groeit nu verder in de couveuse. We kijken er met de hele familie naar uit haar binnenkort ook in onze armen te mogen sluiten. Jammer genoeg klopt het wel wat ze zeggen: er zijn er die komen en er zijn er die gaan. Oma Marleen stierf op 31 juli na een wespensteek. Het is nog steeds zo onwaarschijnlijk, het is dan ook heel uitzonderlijk. Marleen ging enkele minuten na de steek in anafylactische shock. Reanimeren, opereren, vanalles en nog wat, het mocht niet meer baten. Ze stierf de dag nadien en liet iedereen verbijsterd achter. Het doet ons nog maar eens beseffen hoe kostbaar het leven is. We moeten genieten van alle kleine en van alle grote dingen, want het einde kan er zo snel zijn, al mag je er niet aan denken. Leef. Leef alsof het je laatste dag is.
De avonturen van een boerenmeid 