Hier op m’n blog verschenen al de berichten Eerste deel maïs gehakseld en Tweede, derde en vierde deel van de maïsoogst. Maar voor m’n dagboek in Boer&Tuinder schreef ik ook een tekst over de maïsoogst. Ik schreef eveneens over hoe het verder nog op de boerderij gaat. Het is m’n vijfde dagboek van het jaar, die verscheen op 28 november 2024. Je kan ze allemaal terugvinden op m’n site bij de categorie: Dagboek Boer&Tuinder.
We zijn half november en de maïsoogst van 2024 zit er eindelijk op! Gisteren werden de laatste twee velden maïs nog gehakseld als MKS (maïskolvensilage) en in ronde balen geperst. De dagen daarvoor werd een tweede kuil opgevuld met maïs. Het is volgens m’n vader/boer Herman zich kan herinneren, de eerste keer dat er zo laat maïs wordt gehakseld. Maïs pikdorsen is nog iets anders, maar echt maïs hakselen, dat was een eerste keer zo laat op het jaar.
Het was voor sommige velden maïs dan nog te vroeg, want ze waren nog niet eens allemaal rijp geraakt. Het was natuurlijk wel te verwachten dat alles zo veel later zou zijn. De laatste maïs van ons werd maar eind juni, begin juli geplant. In normale jaren is dat een goeie maand eerder. We kregen maandenlang te maken met heel natte omstandigheden. In oktober 2024 werd die maand na maand te nat na 12 maanden eindelijk doorbroken. Maar uiteindelijk mogen we niet klagen, als je ziet hoe extreem het weer heeft toegeslagen in Valencia. Daar kregen ze op 24 uur tijd zo’n 400 liter regen te slikken. Dat is toch niet voor te stellen. Ter vergelijking: wij kregen van oktober 2023 tot en met september 2024 volgens de cijfers in Ukkel zo’n 1260 liter regen te verteren.
Dat de maïs een maand later geoogst werd dan normaal, vond ik persoonlijk nu niet zo erg. We hadden nog genoeg maïs zitten van vorig jaar – we hebben de kuil zelfs nog moeten leegmaken en verhuizen voor de nieuwe maïs – dus moesten we ons niet per se opjagen. Na de stressvolle zomer om de maïs geplant te krijgen, met de grasoogsten en met de trouw van m’n zus, vond ik het van half september tot half oktober leuk om eens te kunnen ademhalen. Het werden dan enkele rustigere weken. Al hadden we wel redelijk wat kalvingen, maar daar verliep het beter dan de weken daarvoor, toen er heel wat gevallen van het blauwtongvirus waren.
Met de koeien verloopt alles ook beter dan vorig jaar, of toch volgens mijn gevoel, want blauwtong blijft hier en daar toch voor gevolgen zorgen. Vorig jaar verloren we heel wat koeien, om verschillende en uiteenlopende redenen. Er was moeilijk een vinger op de wond te leggen. Dat maakte het ook moeilijk voor mij om er met om te gaan. Niet weten wat en waarom, dat zorgt voor veel zorgen in je hoofd. Het was op 5 oktober ook een jaar geleden dat we onze topkoe Becky – 12 jaar oud en goed voor 115 000 liter melk – verloren. Nu zie ik haar in haar dochters Bessy en Berry, deze laatste is sinds augustus aan de melk. Ze is ook wel getroffen door blauwtong en haalt dus niet zo’n hoge productie. Maar ik zie in haar en in haar zus dat eigen willetje en die koppigheid zoals Becky ook had. Het zijn koeien die zich niet laten doen in de stal, en het zijn die koeien die ook lang zullen leven. De laatste dochter van Becky, Beverley, zal ik deze winter insemineren. Zij is intussen, net als al het andere jongvee, op stal gekomen. Het jongvee wordt ’s zomers op de weide door de stier gedekt maar in de winter insemineer ik hen. Het was ook voor het eerst dat het jongvee eerder op stal was dan dat de maïs thuis was! Ik ben blij en gerust nu iedereen en alles op de boerderij is. Veilig en wel onder de kerktoren van Schorisse!
De avonturen van een boerenmeid 