Morgen, 29 januari 2021, melken we 7 jaar in onze carrousel! Niet te geloven eigenlijk! Ik kan me nog zo goed die eerste keer herinneren, waarvan ik een filmpje online zette toen we z’n derde verjaardag vierden. Ik vertelde er ook over op z’n eerste en tweede verjaardag. Ik vertel er eigenlijk elk jaar over: op z’n vierde gaf ik enkele cijfers over het melken mee, op z’n vijfde toonde ik schattige foto’s van onze honden die er altijd bij zijn en op z’n zesde, vorig jaar, toonde ik een selfie van mama en ik, een topteam in onze carrousel. Vandaag, na zeven jaar melken in onze draaimelkstal, nadat de koeien honderden keren op en af de carrousel draaiden, kan ik zeggen dat we happy 7 carousel years achter de rug hebben (alleen de prijs voor onze melk kan happier). Most of the time toch, want afgelopen maand waren er twee mindere keren…

1 januari 2021: happy new year! Maar hier iets minder.

Ik rook het precies al toen ik de melkstal binnen kwam: een oliegeur. Het zal toch geen waar zijn hé. We begonnen te melken… Maar na nog geen twee toeren was het al gedaan. De carrousel ging niet meer vooruit. Het is waar. Een olielek. Op nieuwjaarsochtend. We hadden wel al nog een paar keer een lek gehad maar de leidingen werden vorig jaar nog vernieuwd. Toch had een leiding ergens in een draai door wrijving een gaatje gekregen. Zoiets konden we niet zelf repareren – al probeerde vader wel – en dus kwam er een technieker te hulp. Een half uur later had net hij hulp nodig. De technieker was gevallen, in de machinekamer, in een put van zo’n 2 op 2 meter van bijna 2 meter diep – en niet in een beerput zoals vaak de ronde doet. De technieker stond wel in de put toen hij viel, maar toch, hij was bewusteloos. We wisten niet goed wat er gebeurd was. M’n vader stond er net met z’n rug naartoe. Het zag er niet goed uit. M’n zus belde de 112. Ambulance, mug, brandweer, politie… 10 minuten later stonden ze hier allemaal op onze hof. Het hele dorp in rep en roer – we wonen middenin de dorpskern van Schorisse. Op nieuwjaarsochtend.

Uiteindelijk wisten we rond 12 uur al dat er geen bloeding of schade in z’n hoofd was – dus waren we wat gerustgesteld. Door al de hectiek hadden we tegen half 12 trouwens ook maar gedaan met melken. Nog nooit hebben we zo lang en in zo’n omstandigheden gemolken. Zo één keer melken is genoeg, en zo één nieuwjaar liefst ook. Over wat er nu juist met de technieker is gebeurd, hoef ik hier niet te vertellen, maar hij stelt het goed. Gelukkig! Gelukkig nieuwjaar toch nog!

Hierboven een foto van de machinekamer, die zich naast de carrousel bevindt. De deur is hier altijd gesloten, enkel voor de foto was ze nu open. De deur in het midden van de foto is die van een bergruimte. Het putje waar de technieker viel, bevindt zich onder de houten planken in de hoek van de machinekamer. In deze kamer bevinden zich allerhande belangrijke onderdelen om de carrousel te doen werken en de melktank te doen koelen, waarover ik het even had in inspanningen voor het klimaat.

16 januari 2021: een rustige zaterdagochtend. Of toch niet.

We melken vlot in onze carrousel, tegenwoordig zo’n 90 koeien per uur. Die snelheid hangt af van de traagst melkende koeien. Komen zij allemaal op dezelfde ronde (carrousel van 24 plaatsen), dan kunnen we de andere rotaties sneller melken. Komen ze gespreid, dan melken we trager. We hebben wel al geselecteerd want bij te veel traag melkende koeien, is het niet meer aangenaam melken want dan moeten we te veel wachten. Hoe vlot we melken, hangt ook soms af van hoe vlot ze binnenkomen. Met de opdrijfketting worden de koeien naar de carrousel gedreven. Wanneer we deze niet genoeg bedienen (door op een knop te duwen), moeten we soms wat wachten.

Af en toe komen ze te snel binnen ook, dan kunnen er twee koeien tegelijk binnen zijn gewipt door de toegangsdeur. Dan moet je geluk hebben. De koe moet terug achteruit want tussen elke koe zit er een hekkentje op de carrousel. De tweede koe moet dus eerst terug achteruit, om dan aan de juiste kant van het hekken te zitten. Soms steekt een koe bij het binnenkomen haar kop ook verkeerd, waardoor ze ook eerst terug achteruit moet. Maar begin er maar aan, een koe van 600 kg achteruit krijgen, terwijl er nog een hele hoop anderen staan aan te schuiven. Het lukt vaak wel na enkele seconden, maar soms moeten we ook minuten lang duwen of slaan – hoe anders? – zodat ze achteruit wil. Onze hond Tisha komt ook vaak helpen door te blaffen en te bijten naar haar neus.

• 

• 

Zaterdagochtend 16 januari was het terug van dat. Koe Maëlle zat verkeerd met haar kop. We proberen het eerst vanop afstand. Maar vaak moeten we op het platform bij de koeien gaan staan. Ik kreeg Maëlle nog vrij vlot achteruit. Maar je staat daar dan, waar de koeien staan, dus moet je je snel uit de voeten maken. Ik dacht snel tussen twee buizen te kruipen, maar ik dacht wel dat het krap zou zijn. Ik had er ook niet op gerekend dat de carrousel meteen zou beginnen draaien – en ik had de snelheid net vrij snel gezet. De carrousel draaide verder en ik kwam enkele second gekneld te zitten met m’n bovenlijf. Ik schreeuwde het uit van de pijn! Ik hoorde een krakje in m’n rug. Ik kon nog moeilijk ademen maar kon wel nog wegstappen. Moeder was er wel bij dus ging ze mee met me, ik ging me neerzetten op m’n bureau om te bekomen. Rustig in en uit ademen, maar ik was niet goed. Moeder ging terug even naar de carrousel want de koeien bleven intussen binnen komen. Ikzelf werd plots wakker op de grond van m’n bureau. Ik moet een paar seconden weg geweest zijn… van m’n bureaustoel gedonderd, op m’n voorhoofd, want daar stond plots een buil. Ik voelde me zwak. Ik zag ook zo wit als de dood, zoals moeder en vader zeiden. Het beterde wel toen ik me terug op m’n bureaustoel had gezet en dan nog meer toen ik in huis in de zetel wat ging bekomen. Het was nodig.

Ik kon nog alles bewegen maar had redelijk wat rugpijn. De komende dagen ook, zeker bij bepaalde werken… Ik kon m’n spieren in m’n rug niet meer allemaal gebruiken want het deed te veel pijn. Ik heb redelijk wat gerust en stil gezeten de komende namiddagen – want bij stilzitten voelde ik niets. Melken, insemineren, klauwverzorging en voederen bleef ik wel doen, met (extra) hulp van ouders. Intussen is m’n rug goed aan het genezen en kan ik terug m’n werk zonder al te veel pijn doen. Ik ben er dus goed van af gekomen! Ik zal alleszins voorzichtiger zijn nu. Ik ben dan ook geen 3 x 7 meer – en ook al geen 4 x 7 meer. 😉

Genoeg ongelukken gehad voor dit jaar en voor altijd hopelijk! Om af te sluiten nog een foto van m’n allerliefste koe Becky deze morgen. Zij en koe Jara zijn de enige twee nog aanwezige koeien die de overgang van de melkwagen naar de carrousel nog hebben meegemaakt in januari 2014. Ze zijn beiden bijna 9,5 jaar oud nu – ze kalfden op een leeftijd van 2 jaar. Ze zijn allebei terug drachtig dus doen ze er nog zeker een jaar bij op onze boerderij!